تاریخ تصویب: ۱۳۷۵/۱۰/۱۸
موضوع: ماده ۳۱ قانون تشکیل دادگاه های عمومی
مقصود قانون گذار از وضع ماده ۳۱ قانون تشکیل دادگاه های عمومی و انقلاب مصوب ۱۵/۴/۱۳۷۳ مجلس شورای اسلامی به قرینه عبارات مذکور در آن، ممانعت از تضییع حقوق افراد و جلوگیری از اجرای احکامی است که به تشخیص دادستان کل کشور مغایر قانون یا موازین شرع انور اسلام صادر شده است و چنین احکامی اعم است از آنکه موجب عدم دسترسی به حقوق شرعی و قانونی افراد باشد و یا آنان را برخلاف حق به تأدیه مال یا انجام امری مکلف نماید و خصوصیتی برای محکوم علیه در اصطلاح و رویه متداول قضایی نیست و بر این اساس مفاد کلمه (( محکوم علیه )) در ماده مزبور شامل خواهان و یا شاکی که ادعای او رد شده نیز می شود، علیهذا رأی شعبه نهم دیوان عالی کشور که با این نظر مطابقت دارد صحیح و قانونی تشخیص می شود.
این رأی بر طبق ماده واحده قانون وحدت رویه قضائی مصوب تیر ماه ۱۳۲۸ برای شعب دیوان عالی کشور و دادگاه ها در موارد مشابه لازم الاتباع است
هیأت عمومی دیوان عالی کشور