الف – مقرراتی که مقامات صلاحیت دار مانند وزیر و شهردار و غیره وضع و در معرض اجرا می گذارند خواه هدف آن تسهیل اجراء و تشریح قانونی از قوانین موضوعه باشد خواه در مواردی باشد که اساسا قانونی وضع نشده است . در همین مورد لفظ نظامنامه هم استعمال شده است . گاه خود مجلس وضع نظامنامه می کند
در حقوق اسلام این گونه مقررات را حکم می گویند :
ب : عبارت است از مقررات کلی که توسط مراجع اجرائی قانون به منظور اجراء وظایف اجرائی و تحقق بخشیدن به آنها وضع شده باشد و شامل آئین نامه های مصوب پارلمان نمی باشد .
آئین نامه به این معنی مفهوم عامی دارد که جزء قانون ( بعضی مصوبات کلی پارلمان و ) بخشنامه همه چیز را شامل است و مفهوم تصویب نامه از تحت آن خارج نیست و معنی درست آئین نامه همین است .