ماده ۱
از تاریخ ابلاغ این قانون، استادکاران و کارگران قالی و فرش دستباف بدون کارفرما و با کارفرما، شاغل در کارگاه های خانگی تکباف قالی و فرش و یا تحت پوشش تعاونی های قالی و فرش و مجتمع های کوچک و بزرگ مربوطه و همچنین شاغلان صنایع دستی خانگی و غیر آن در گروه های مصوب شناسه دار ( کددار ) صنایع دستی ایران که به صورت تمام وقت به مشاغل یاد شده اشتغال دارند، تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار می گیرند . بیست درصد (۲۰%) سهم دولت و هفت درصد (۷%) سهم بیمه شده خواهد بود . در صورت وجود کارفرما، با پرداخت سه درصد (۳%) سهم کارفرما بیمه یاد شده شامل بیمه بیکاری نیز خواهد بود .
تبصره ۱ – تابلوبافان طرح پوستر، رنگرزان، پرداخت زنان دستی، چله کشان دستی ماهر و رفوگران ماهر و سایر شاغلان صنایع وابسته به تولید فرش و قالی مشمول این قانون می باشند.
تبصره ۲ – کارگاه های خانگی موضوع این قانون، از کارگاه های موضوع ماده (۴) قانون کار محسوب می شوند .
تبصره ۳ – کارگاه های خانگی مذکور از تبصره ماده (۹۸) قانون کار استثناء می شوند . اجازه کتبی قبلی مالک یا مستأجری که کارگاه را در محل استیجاری اداره می کنند برای ورود بازرسان کافی است .
تبصره ۴ – شاغلین خانگی و یا پاره وقت موضوع این قانون می توانند از مزایا و تسهیلات مزبور بهره مند گردند .
تبصره ۵ – سازمان آموزش فنی و حرفه ای مکلف است مهارت فنی متقاضیان مشمول موضوع این قانون را بررسی نموده و کارت مهارت فنی صادر نماید . سازمان می تواند نسبت به آموزش متقاضیان مذکور اقدام کند .
ماده ۲
صدور پروانه تولید برای کارگاه های خانگی که در مدت یک سال حداقل پنج و حداکثر بیست متر مربع در رج پنجاه و یا معادل آن در درشت باف و ریزباف توسط یک استاد کار در شغل دائم و کارگر ساده و یا اعضاء خانواده اش بافته شود، بدون اخذ مجوز از شهرداری و اداره امور اقتصادی و دارایی و با رعایت سایر ضوابط بلامانع است .
ماده ۳
هزینه اجراء این قانون در سال ۱۳۸۸ از محل اعتبار برنامه ۳۰۴۴۱ مذکور در بند (۳۴) ماده واحده قانون بودجه کشور ۱۳۸۸ کل کشور تأمین می شود و در سال های بعد، در صورت تأمین اعتبار قابل اجراء خواهد بود .
ماده ۴
مواد و اجزاء قوانین و مقررات دیگر که با این قانون مغایرت دارد، لغو می شود.