در اصطلاح عبارت است از زمینی که : اولا- مالک دارد یعنی باستناد یکی از اسباب قانونی تملک در مالکیت شخص حقیقی یا حقوقی وارد شده است.
ثانیا – مالک برای مدت نامعلومی (کوتاه یا دراز) از ادامه آبادی آن چشم پوشیده است بنابراین زمین آیش را زمین بایر نمی گویند چون ترک ادامه آبادی آن در مدت معلومی است آن هم بمنظور تقویت بنیه زمین است. زمین بایر باین معنی بازمین متروک فرق دارد زمین متروک زمینی است که مالک از آن اعراض کرده و یا قهرا آنرا ترک کرده باشد مثل اینکه بعلت وقوع حوادث سماوی یا ارضی مالکین یک آبادی هلاک و منقرض شده باشند. بدیهی است با توجه بتعریف فوق، زمین بایر بازمین موات فرق دارد زیرا موات هنوز تحت سیطره سبب قانونی تملک قرار نگرفته است. زمین مواتی که حریم یک ده را تشکیل میدهد و اهل ده بمنظور تعلیف و سوخت و مانند اینها از آن بطور مشاع استفاده می کنند ملک اهالی ده نیست (درحکم ملک است) و عنوان موات را دارد و قابل تقاضای ثبت جداگانه نمی باشد و ثبت اراضی ده خود بخود مستلزم ثبت حریم ده (بعنوان حریم ده) میباشد. *گاهی بکمک قرینه زمین بایر را بر موات اطلاق می کنند مانند بایر استعمال شده درتبصره دوم ماده یک قانون واگزاری زمین به تحصیلکرده های کشاورزی – مصوب ۲۲- ۱۰- ۳۸ (رک. متروک) درپاره ای از دهات مقداری از اراضی اطراف ده را اهالی ده بطور اشتراکی احیاء مینمایند (مثلا سنگها را بیرون آورده و زمین را قابل زراعت می کنند) وچون آب بهمه آن اراضی نمیرسد هر سال بقرعه بعضی از اهالی ده درقسمتی ازآن اراضی کشت می کنند این اراضی هم مصداق اراضی مشاعی ده است و در اصطلاحات محلی بآنها اراضی بیابانی می گویند که البته با اراضی مواتی که حریم ده را تشکیل میدهد فرق خواهد داشت. غالبا استعمال کنندگان اراضی مشاعی ده فرقی بین اراضی دیم مشاع و اراضی مواتی که حریم ده است عمدا یا سهوا نمی گذارند.