( فقه )مکتب چهارمی است درتوجیه حجیت اجماع که فقهاء امامیه ابراز کرده اند و خلاصه آن این است که: وقتی که علماء در تمام ازمنه بریک مساله فقهی اتفاق کرده باشند با توجه باینکه آنها مردمی زاهد پیشه و اهل صدق وصفا هستند این وضع موجب میشود که ما قاطع و قانع بشویم که آنها مدرک ومستند مسلمی برای اظهار نظر خود داشته اند که ما برآن مدرک ومستند واقف نشده ایم ولی میتوانیم به خود همین اتفاق نظرآنان متکی باشیم و بروفق آن رفتارکنیم. بنظر ما چنین چیزی محال است یعنی مدرکی باشد و گروهی بأن اعتمادکنند ولی خود مدرک مکتوم بماند.
رک. اجماع حسی